Archiwum: #kulinarnie

tak po prostu

No to wracam po przerwie. Mam nadzieje, że jesteście ze mną.

Czy ktokolwiek kiedykolwiek myślał, że będzie zwiedzał Arkansas? Ja nie. Nigdy nie myślała, że zobaczę Stany, teraz widzę je codziennie. Muszę przyznać, że ogólnie cieszę się, że mam taką możliwość chociaż czasami nie jest łatwo. Ale co tam, mówi się trudno i żyje się dalej.

Ale wracając do Arkansas, to postanowiliśmy wyskoczyć na weekend w zielone i nad wodę. Wody tutaj dookoła sporo, ale trudno znaleźć taką do używania. Większość jezior w naszej okolicy to sztuczne zbiorniki zbudowane na rzekach, ale pomimo tego woda jest czysta i co najważniejsza cudownie ciepła, ale nasza wycieczka zaczęła się inaczej. Na tej dziwnie płaskiej ziemi można znaleźć kilka gór wyglądających jak stożki i na jedną taką postanowiliśmy wleźć. Były dwie drogi. Jak zawsze łatwiejsza i dłuższa i trudniejsza, krótsza. Jak myślicie którą wybraliśmy? Tak naprawdę to Arek wybrał, a my bezmyślnie i bez pytania podążyłyśmy za nim. Górka choć nie wysoka okazała się wyzwaniem, bo stopień nachylenia był dość spory a może bardziej niż dość. Ponadto góra od połowy składała się wyłącznie z kamieni, po których wspinaliśmy się niemalże na czworaka. Temperatura otoczenia też nie była pomocna, bo w okolicach południa przekroczył 30 stopni.Widoki z góry: zielono, jeziora i przestrzeń. Czy cudne – nie, ale ładne, ciekawe, warto przekonać się osobiści.

 

Głównym celem wyjazdu były jeziora, pływanko, pluskanko i możliwość użycia mojej paddle board (czy to ma jakąś polską nazwę). Jeziora jak już pisałam były zbiornikami na rzece, więc nie było pięknego piaseczku i przezroczystej wody, ale było czysto i postanowiliśmy nie narzekać, nie poddawać się, tylko korzystać. Plusem tego, że jeziora nie są doskonałe jest to, że dookoła jest prawie pusto. Odkryliśmy zaciszne miejsce z bezludną wyspą niedaleko, więc korzystając z mojej deski staliśmy się odkrywcami. Bawiliśmy się przednio.

Wieczorkiem wyskoczyliśmy na spacer do pobliskiego miasta. Little Rock okazało się bardzo przyjemne z miejscem do spacerowania (oczywiście nad rzeką) sympatycznymi knajpkami i klimatycznym centrum.

Takie leniwe zwiedzanie bez łaaał, ale ja lubię zwiedzać i odkrywać nawet jak nie odkrywam nic spektakularnego. A wy?

wyprawa do raju

Aby uczcić ferie wiosenne wybrałyśmy się na leniwe poszukiwanie lata, znalazłyśmy je, i to jakie, pełne smaków, kolorów i słońca.

Zdecydowałyśmy się na naszą pierwsza w życiu wyprawę cruisem i uważamy ją za bardzo udaną. To trochę ja pobyt w magicznej krainie, codziennie budziłyśmy się w nowym kolorowym porcie. Jedzenie pojawiało się jak na „stoliczku nakryj się”. Oczywiście było trochę minusów, ale one są wszędzie i nie warto o nich nawet wspominać, bo plusów znacznie więcej. Ominęła nas choroba morska co uważam za duży plus. Na statku można było dobrze się bawić, każdy mógł znaleźć coś dla siebie. My wybrałyśmy się na pokaz magika (marzenie Amelki, nawet udało jej się wystąpić na scenie) obejrzałyśmy musical (moje ulubione, poziom zarówno muzyczny jak i cała oprawa naprawdę niesamowite), stand-up (Tosia nie złapała żadnego żartu, ale było to kolejne z marzeń Amelki), ale też znalazłyśmy spokojne miejsca, żeby poczytać książkę z widokiem na morze, dziewczyny raczej grały w różne gry z widokiem na morze.

Pierwszy dzień spędziłyśmy w Nowym Orleanie, popołudniu statek zaczął przemierzać rzekę Missisipi, a poranek zastał nas na lazurowych wodach w cudnym słońcu. Cały kolejny dzień spędziłyśmy na morzu. Odkrywałyśmy wszystkie zakamarki statku, przemierzyłyśmy dziesiątki kilometrów i cieszyłyśmy się pogodą. Tosia szalała na basenie, zjeżdżalniach, próbowała wspinać się na ściankę, zahaczyła o mini golfa, a Amelia prawie cały dzień uparcie próbowała łapać słońce, z przerwami na posiłki. A posiłki były nie lada. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się takiego poziomu jedzenia. W cenie naszego rejsu miałyśmy bufet czynny całą dobę (typowo amerykańskie – dostęp do jedzenia bez ograniczenia jest najważniejszy), który nie był zły, bo można było znaleźć cały czas świeże owoce i warzywa, a posiłki przygotowywane były w małych ilościach i dokładane w razie potrzeby, ale nas zachwyciły restauracje, których też kilka miałyśmy w cenie. Poziom jedzenia i obsługi jak w dobrych restauracjach w Memphis, szczególnie desery powalały nas na łopatki. Pyyyychotka.

Kolejny poranek zastał nas w Meksyku na wyspie Cozumel. Już przed wyjazdem postanowiłam, że będziemy po prostu odpoczywały bez gonienia za atrakcjami typu parki wodne, paralotnie, parki linowe itp. Więc zamiast kupić wycieczkę fakultatywną jak większość ludzi na statku, wybrałyśmy się na spacer po mieście, promenadą wzdłuż Morza Karaibskiego. Nie obeszło się bez odwiedzin w kilku sklepach, ale starałyśmy się wybierać te w bocznych uliczkach albo daleko od portu. Powaliły nas cudowne kolory, można nawet było znaleźć trochę wyrobów meksykańskich, a nie wszystko Made in China. Na Cozumel wypiłam najlepszy sok z mango i papai w życiu i wyśmienitą kawę. Miasteczko San Miguel jest bardzo czyste, zielone, kwitnące cudownymi kwiatami i pełne przemiłych ludzi. Zdecydowanie polecam. Mam nadzieję, że jeszcze uda nam się tutaj wrócić.

 Cdn.

 

rachunek sumienia

Po niekrótkiej przerwie, to znowu ja. Muszę zrobić mały rachunek sumienia i przyznać, że na dłuższą metę pisanie bloga nie jest wcale takie łatwe, bo jak pierwsza ekscytacja już minęła to często po prostu mi się nie chce, bo mam milion innych rzeczy do zrobienia, albo zapominam o robieniu zdjęć do wpisu i pisanie jest bez sensu. Ale wróciłam niedawno z wyprawy do Polski i jestem bardzo pozytywnie naładowana, od wielu znanych i nieznanych osób usłyszałam wiele miłych słów i że nadal interesują was moje przeżycia.

Ale nim wrócimy do US trochę o Polsce, uwielbiam swój kraj, chociaż nie wszystko mi się w nim podoba i to co mi się nie podoba drażni mnie o wiele bardziej niż tutaj, ale w Polsce mam swoich ludzi. W Stanach mam wielu znajomych, ale to nie to samo. W Polsce mam swoje babskie wyjazdy, rytuały powtarzane od lat, niespodziewane wyjazdy na Noc Kupały na których, gdzie nie odwrócę głowę widzę znajomych. Odwiedziłam moje dwa poprzednie miejsca pracy i muszę przyznać, że trochę za nimi tęsknię. W mojej Zielonej Górze mogę przesiadywać w ogródku w ulubionej restauracji Bachus lub w kawiarni Niger i brać czynny udział w życiu miasta. Mogę napić się wódeczki i zjeść tatara z kolegą i nikt mi złego słowa nie powie (nawet jego żona). Mogę się napić wina ze znajomymi winiarkami i winiarzami i najeść do wypęku i też nikt złego słowa nie powie. Mogę iść do znajomego lekarza ortopedy, żeby bez ściemy prostym językiem wytłumaczył mi, czemu mnie boli kolano i czy będzie dobrze. W tym punkcie nie obyło się bez obraźliwych wyrazów w moim kierunku takich jak, zużycie i degeneracja, ale niech mu będzie jest w moim wieku i też pewnie ma zużycie i degenerację.

Spotkałam się z wieloma osobami i nie mogłam się z nimi nagadać, z wieloma niestety nie udało mi się spotkać. Odwiedziłam moje ulubione miejsca, czyli najukochańszą Sosnówkę i Rzym (ten wprawdzie nie w Polsce, ale prawie na wyciągnięcie ręki), nie zapominając o Poznaniu.

Zrobiłam wszystko co chciałam i jeszcze więcej dziękuję wszystkim. Wracam pozytywnie nastawiona, powinno starczyć na długie miesiące, ale tęskniła będę bardzo.

prawie wielkanoc

Mmmm jak ja uwielbiam wiosnę. To jest moja ulubiona pora roku. Ostatnio przeczytałam, że wiosna jest kusząca i zdecydowanie się z tym zgadzam. Wiosna kusi nas kolorami, kwiatami i słońcem. W Stanach Święta Wielkanocne przypominają bardziej radowanie się z początku wiosny niż święto religijne. Wprawdzie świętuje się w piątek, sobotę i niedzielę, czyli zgodnie z ważnymi wydarzeniami w kościele katolickim, a poniedziałek jest już zupełnie zwykłym dnie. Ale trudno dopatrzyć się prawdziwych symboli świąt, nie widać tłumów z palmami w niedzielę i koszyczkami ze święconką w sobotę. Dziewczyny oczywiście tęsknią najbardziej za lanym poniedziałkiem, bo była to zawsze szansa, żeby trochę poszaleć. Jak było zimno to rujnowały dom, a jak ciepło, albo prawie ciepło to wariowały na dworze, a tutaj zamiast szaleć muszą ubrać się w mundurki i maszerować do szkoły.

 

W Stanach najważniejszym wydarzeniem przed Świętami są polowania na jajka, które są organizowane przez wszystkie instytucje jakie przychodzą wam do głowy. Dzieciaki biegają po parkach, skwerach, ogrodach i raczej zbierają niż szukają kolorowych plastikowych jajek wypełnionych słodyczami. Jest to dość łatwe do wykonania nawet w domu, bo w każdym sklepie można za grosze kupić te plastikowe jajka do wypełnienia czym kto sobie życzy.

Sprawdzałam, czy Amerykanie mają jakieś specjalne dania świąteczno-wielkanocne i okazuje się, że nie. Nie jedzą też śniadania wielkanocnego w naszym wydaniu, tylko bardziej uroczysty (albo i nie) obiad. Nie wiedzą co tracą. Moja rodzina już od tygodnia wylicza co będzie jadła na wielkanocne śniadanie, nie może zabraknąć żadnego elementu, który zawsze był na polskim stole. A więc, oczywiście będą jajka nadziewane, sałatka warzywna, szyneczka (niestety tym razem ze sklepu, a nie wędzona przez dziadka), pieczarki faszerowane jajkiem i serem żółtym, panierowane i smażone, no i oczywiście ćwikła z chrzanem, z którym będzie najwięcej problemu. Pewnie będziemy też się bili, czy robimy babkę i mazurek, sernik i mazurek czy babkę i sernik. Jak przeżyjemy polowanie i walkę o ciasta to skończymy jak wszyscy Polacy z wypchanymi do granic możliwości żołądkami i wyrazem zadowolenie na twarzach. Mam nadzieję, że pogoda będzie łaskawa na tyle, że będzie można to wszystko wybiegać albo wyspacerować, a jak nie to nie i też będzie dobrze.

 

stylowa zabawa

Tym razem naprawdę było szaleństwo. Impreza świąteczna zorganizowana przez Arka firmę miała motyw przewodni – Lata dwudzieste. Musieliśmy trochę pokombinować, ale dzięki mojemu ulubionemu sklepowi, czyli Hobby Lobby (jest to sklep ze wszystkimi pierdołami świata, głównie dla wszystkich rękodzieł) obyło się bez większych kosztów. Liczy się pomysł, a potem można poświęcić trochę czasu na tworzenie dodatków.

Impreza zaczęła się oficjalną przemową, potem był obiad, dwa drinki na głowę gratis, loteria z naprawdę ciekawymi nagrodami i małe kasyno. Każda para dostawała 100 dolarowy żeton i miała spróbować zwiększyć ilość kasy. Niektórym się udało. Zwycięzca miał ponad 2,5 tys. Dolarów. Ja przegrywałam w tempie rekordowym, więc szybko się poddałam, Arek walczył dłużej, ale i tak wrócił z pustymi kieszeniami.

W zeszłym roku byliśmy na tej imprezie dość osamotnieni i w związku z tym trudno było o dobrą zabawę, za to w tym roku już zupełnie inaczej, można się było pośmiać, powspominać.

Oczywiście przy okazji imprezy powspominałam polskie wigilie firmowe. Nie wiem która opcja bardziej mi się podoba, polska, czy amerykańska, obie mają swoje lepsze i gorsze strony, ale zdecydowanie na pewno amerykańskie jedzenie jest zdecydowanie gorsze niż polskie.

wakacje

Na wakacje do Polski. Niby normalna sprawa, ale dla nas jednak wyjątkowa. Lecimy same babki, bo Arek musi pracować. To chyba najbardziej wyczekiwane wakacje w całym naszym życiu. Wyjeżdżając miałyśmy tysiąc planów, myślę, że udało nam się zrealizować sporo, ale oczywiście nie wszystkie.

Zostałyśmy cudownie przyjęte przez rodzinę i znajomych. Okazuje się, że niektóre relacje zacieśniły się po wyjeździe. To naprawdę niesamowite spotykać się ze znajomymi w takim zagęszczeniu i tak intensywnie. Nigdy wcześniej tego nie doświadczyłam i to było cudowne przeżycie. Dziękuję wszystkim Myślałyśmy, że miesiąc to bardzo dużo czasu, ale okazuje się, że zdecydowanie za mało, żeby spotkać się ze wszystkimi.

Niektórych rzeczy nam brakuje, innych zdecydowanie nie. Na maksa tęskniłyśmy za naszym cudownym jedzeniem. Szkoda, że nie można najeść się na zapas, chociaż dzielnie próbowałyśmy.

 Udało mi się odwiedzić moich przyjaciół w Rzymie, (ale o tym w osobnym tekście, bo obiecałam) Poznaniu i Sosnówce, każde miejsce niesamowite i wiąże się z cudownymi wspomnieniami.

Mam nadzieję, że jeszcze trochę takich wakacji przed nami, tylko niech pożegnania będą zdecydowanie łatwiejsze, bo ten wyjazd był zdecydowanie za trudny, trudniejszy niż za pierwszym razem. Ale cóż damy radę.

jarmark

Wiosna rozgościła się na dobre więc zaczął się czas jarmarków, pojechałyśmy więc sprawdzić, jak jest. Lepiej? Gorzej? Podobnie?

Jeden z jarmarków odbywał się w małym miasteczku i zaraz na starcie zaatakował nas czerwony dwupiętrowy autobus, Tosia już miała ubaw, plac okazał się mega kolorowy. Stwierdzam, że jarmarki na całym świecie chyba wyglądają tak samo.

Najbardziej kolorowe były stoiska rockowej szkoły muzycznej i lokalnej grupy tancerek brzucha. Wszystko można zobaczyć na żywo, tancerki pominę milczeniem, ale szkoła rocka była niesamowita.

Było dużo stoisk z rękodziełem, największą popularnością cieszyły się chyba metalowe wiatraki, co druga osoba wychodziła zaopatrzona w wiatrak. Z produktów regionalnych był tylko miód, oczywiście spróbowany, kupiony, ale polski chyba lepszy i nie pytajcie, dlaczego, bo nie mam pojęcia. Nasz lepszy i tyle.

Ale najwięcej miejsca na placu zajmowały food trucki. W Polsce są stoiska, budki, a tutaj food trucki. Różnorodność duża, nie wszystko godne zaufania. Przynajmniej z wyglądu część wydawała nam się za sztuczna, taka trochę odgrzewana. Wiem, że nie wszystko da się zrobić tam na świeżo, ale część słynie z naprawdę dobrej jakości. Pomijam, że na zewnątrz było 30 stopni, więc w środku musiało być milion, ale obsługujący jakoś dawali radę.

Najbardziej popularne wśród amerykanów były corn dogi, czyli parówka w cieście kukurydzianym na patyku pieczona w głębokim oleju. Były również włoskie kiełbaski, polskie kiełbaski i duży wybór tacosów. Najpopularniejsze lody tutaj to po prostu chipsy mrożonej wody polane jakimś sokiem. Ja szczerze mówiąc nie ogarniam, jak można to jeść, a tym bardziej płacić za to, ale ludzie jedzą. O gustach ponoć się nie dysponuje.

Nasz wybór padł na kanapkę cubano i śniadaniową. Cubano bardzo chciała spróbować Amelia, chodziło to już po niej jakiś czas. Chyba pierwszy raz widzieliśmy ją w filmie „Szef”, który jest tak smakowity, że nie da się go oglądać na głodniaka.

Dania były niezłe, trochę za tłuste jak prawie wszystko tutaj, popite dość syntetyczną lemoniadą, chyba nie będziemy już powtarzały tych doświadczeń. Raz nam starczy.

tęsknoty

No dobra. Tęsknię, nie zawsze i nie przez cały czas, ale tęsknię. Za ludźmi, stylem życia, smakami tysiącem rzeczy. To wcale nie znaczy, że to co jest tutaj jest złe. Bo nie jest. Ale prawie wszystko jest inne. Jak uda mi się znaleźć coś co jest takie jak w domu. Czerpię garściami.

 Wiosna to był czas, kiedy mogłam zacząć wychodzić do ogrodu i nie musiałam się już martwić, że zapomnę szczypiorek, koperek czy natkę pietruszki. Zawsze mogłam wyjść za próg i miałam wszystko świeże, moje.

 Nie zgadzam się z tym, żeby nie wykorzystać tak pięknej pogody. No więc rozpoczęłam swoją działalność na balkonie. Polowanie na wszystkie zioła, za którymi tęsknię okazało się nie takie trudne, mam też pomidorki koktajlowe, paprykę habanero i moją ukochaną hortensję. Więc jeszcze tylko doniczki, ziemia, trochę bałaganu i mam. Mam swój mały ogródek na balkonie. Okazało się, że oprócz znajomych smaków znalazłam bardzo ciekawe wynalazki. Mam np. miętę o smaku miętowej czekolady. Niesamowita. Jak znajdę jeszcze jakieś ciekawostki to na pewno powiększę moją kolekcję. No i muszę mieć różę, różę, ale na pewno nie będzie taka piękna jak moje ogrodowe. ?

Wielkanoc

Dla nas już tak naprawdę po, a wy jeszcze jeden dzień będziecie się objadać.

Przygotowania do każdych tradycyjnych świąt tutaj, to zawsze będzie wyzwanie, ale bardzo staramy się mu sprostać. Jako że, w USA poniedziałek to już nie święta, żaden Śmigus Dyngus, nie ma lania wody, to nastawiałam się tylko na jeden dzień świętowania, również spożywczo.

Moja rodzina ma kilka ulubionych potraw śniadaniowo – wielkanocnych ale przygotowanie ich tylko po to żeby zjeść raz to za mało, przygotowałam tyle, że mogliśmy jeść cały dzień i na koniec możemy powiedzieć, że jesteśmy usatysfakcjonowani.

A więc były. Jajka faszerowane do których farsz robię z żółtek, wędliny, sera, rzodkiewki i koperku z majonezem i musztardą, więc było prawie łatwo.

Zasmażane pieczarki faszerowane. Tutaj pojawiły się trudności, bo są dwa rodzaje pieczarek białe i ciemne i nie wiedziałam które wybrać, więc spróbowałam obu. Ciemniejsze lepsze, z farszem z tychże grzybów, cebulką, jajkiem i mozzarellą. Udało się, chociaż na koniec panieruję je w bułce tarce i amerykańska okazała się być przyprawiona więc były ciut za słone, ale dziewczyny powiedziały, że ok.

Sałatka z korniszonami zamiast ogórka kiszonego, ale reszta bez zmian. Korniszony też wyszukane, bo standardowe amerykańskie są słodkie, więc mam już znalezione jedne niemieckie i one są jak polskie.

Wędlina, z tą był duży problem, ale udawaliśmy, że smakuje jak nasza.

Biała kiełbasa po upieczeniu i spróbowaniu wylądował w koszu, bo nie udało się oszukać samych siebie, że przypomina naszą, była po prostu paskudna.

 Hitem dla mnie była ćwikłą z chrzanem, bo nie znalazłam ani ćwikły, ani chrzanu luzem. Okazało się, że nie doceniłam mojego męża, który wpadł na pomysł, że wasabi to też chrzan, więc kupił buraczki i wasabi i była ćwikła po japońsku.

 

Babki były ok. i w końcu mogłam piec dwie razem bo w moim przeogromnym piekarniku mieszczą się na jednym poziomie, mazurek zyskał uznanie rodziny, dziewczyny upiekły ciasteczka maślane i teraz chyba bardzo się cieszę, że to tylko jeden dzień, po dwóch miałabym duże problemy, a tak jutro 8.30 siłownia z moją portorykańską koleżanką i mam nadzieję, że wejdę we wszystkie swoje ciuchy.

 

Aaaaa zapomniałabym napisać, że odwiedziliśmy Kościół Polski i mieliśmy święconkę i ulegliśmy tradycji amerykańskiej, że zamiast zająca, który przynosi prezenty, było szukanie jajek. Czy mi się dobrze wydaje, ze w niektórych regionach Polski też jest taka tradycja?

 

krokodyla daj mi luby

Planując wyjazd do Nowego Orleanu moja rodzina sporządziła 2 listy. Pierwsza – co chcemy zobaczyć, druga – co chcemy zjeść. Nie wiem na które przeżycia bardziej czekaliśmy, ale obie listy zostały zrealizowane.

 Pierwszy dzień rozpoczęliśmy od spróbowania słynnych kanapek Po- Boy w polecanej w przewodnikach knajpce Liuzza’s. Okazały się rekordem świata. Niby zwykła francuska bagietka z krewetkami i warzywami, ale wszystko wyśmienite. Pieczywo chrupiące, krewetki świeże, pyszny sos. Tanio nie było, ale smakowało niesamowicie. Można spróbować zrobić w domu.

 

Kolejnym punktem programu były słynne beignets, słodkie puszyste kwadratowe pączki posypane dużą warstwą cukru pudru. Jesteśmy szczęśliwe, całe w cukrze. Chyba trzeba będzie to wybiegać

 

Prawdziwą nowoorleańską jambalayę z kiełbaskami andouille spróbowaliśmy czekając na paradę. Była ok, ale ja często gotuję jambalayę w domu i jesteśmy przyzwyczajeni do zupełnie innego smaku. Ta oryginalna była cięższa, bardziej paprykowa i jakby wędzona. Oczywiście chcemy spróbować wszystkich owoców morza, bo tutaj są świeże i wyśmienite. Przed znanymi knajpkami w centrum ciągną się długie kolejki, dlatego my wybieramy te na uboczu, ale czasami i tak musimy poczekać na stolik. Średni czas oczekiwania – pół godziny, w Polsce raczej poszukalibyśmy innego miejsca, ale zaczynamy się chyba przystosowywać do nowej rzeczywistości. Przemiał jest niesamowity. Nasze serce podbija talerz dla dwojga, który spokojnie starczyłby dla naszej czwórki. Ostrygi, krewetki, krab, ryby. Wszystko godne powtórzenia. Pierwszy raz próbowałam ostryg i zgadzam się z teorią, że „smakują morzem” to jest niesamowite.

 

Wracając z królestwa tabasco namierzyliśmy knajpę u Dona, gdzie Arek dopchał się krewetkami przygotowanymi w sposób tradycyjny, czyli deep fry, a my spróbowałyśmy nowości. Krewetki faszerowane, okazały się tak naprawdę krewetką w farszu. Pyszne, chodź trochę tłuste, chociaż z nazwy grillowane. Amelia zrezygnowała z dania głównego i zamówiła dużą miskę gumbo. Które było kolejnym daniem na naszej liście. Amelia rzuciła się na zawartość talerz, ale po chwili zastygła z dziwną miną. Zupa nie wygląda zachęcająco, ale próbujemy o co chodzi. Smak okazuje się bardzo nie nasz. Ale naprawdę BARDZO. Podejmujemy jeszcze próbę wyłowienia kilku kawałków mięsnych i rezygnujemy z konsumpcji. Podzieliliśmy się z załamanym dzieckiem naszymi daniami, na szczęście starczyło dla wszystkich.

Jeszcze kilka ładnych dni hasło gumbo, wywoływało u nas salwy śmiechu. Co jemy jutro? Gumbo 🙂

 

Ostatnią jedzoną przez nas ciekawostką były prażnki z aligatora, które znaleźliśmy ostatniego dnia naszego pobytu. Generalnie nie polecam. Kilka kęsów było ok, to znaczy dawały się pogryźć, ale pozostałe były tak żylaste, że poddaliśmy się dość szybko.

 

 

Wiemy już, że uwielbiamy kuchnię Nowego Orleanu, ale kilku dań będziemy unikali.