Archiwum: #memphis

rocznica

Rocznica naszego pobytu w Stanach wypadła dokładnie w Święto Dziękczynienia, jest to dość symboliczne, bo to jedno z najważniejszych Świąt tutaj, a do tego wszyscy zastanawiają się za co są wdzięczni. Przy okazji tego rachunku sumienia wyszło nam, że jesteśmy naprawdę zadowoleni. Przeprowadzka do Stanów totalnie wywróciła nasze życie do góry nogami, ale już trochę okrzepliśmy w tych zmianach i przystosowaliśmy się do nowej rzeczywistości. Ten rok, to był na pewno rok pełen wyzwań. Chyba była to największa kumulacja w moim życiu, ale to doświadczenie spowodowało, że mniej się boję nieznanego, bo wiem, że jesteśmy skłonni poradzić sobie w każdej sytuacji. Okazuje się, że naprawdę nie ma rzeczy niemożliwych. To czego dokonały dziewczyny w szkołach nadal jest dla mnie trudne do uwierzenia, Amelia uczy się na równi z Amerykanami, chodzi z nimi na angielski i ma świetne oceny. Tosia mówi bez akcentu, pisze wypracowania po angielsku a do tego była w reprezentacji szkoły na zawodach o randze krajowej w biegach przełajowych. Gdyby ktoś mi powiedział rok temu, że jest to możliwe, to na pewno nie uwierzyłabym.

2016

2017

Oczywiście w tej misce miodu jest odrobina goryczy. Bardzo, ale to bardzo brakuje nam naszych bliskich, na szczęście istnieją teraz wszystkiego rodzaju komunikatory i możemy być w kontakcie, ale to jednak nie to samo. Bardzo się cieszę z każdej wiadomości od znajomego z Polski, bo za każdym razem utwierdza nas to w przekonaniu, że jesteśmy ważni dla ludzi, którzy teraz są bardzo daleko od nas. Brakuje nam również europejskiego stylu życia i polskiego jedzenia, ale za to mamy super możliwości poznawania ludzi z całego świata, a co się z tym często wiąże kuchni całego świata. Często rozmawiając okazuje się, że różnice pomiędzy kulturami nie są wcale takie duże, jak nam się wydawało, bo podczas rozmowy zaczynamy znajdować wiele podobieństw i wpływów jednej kultury na drugą.

Święto Dziękczynienia spędziliśmy w towarzystwie dwóch Duńczyków, którzy uwielbiają Polskę i polskie jedzenie, to naprawdę zawsze cieszy. Nakarmiliśmy ich mieszanką polsko amerykańskiej kuchni, bo nie mogło zabraknąć indyka pieczonego, czyli dania typowo amerykańskiego. Bardzo bałam się tego ptaka, bo nigdy nie przyrządzałam czegoś tak wielkiego i bez konsultacji z Polską (dziękuję bardzo Ani i Irkowi) chyba nie byłoby pełnego sukcesu. Pytałam o przepis amerykanów, ale oni nie przywiązują uwagi do szczegółów, a my zdecydowanie tak. Dodatkami do 5 kg stwora były: polskie puree zawsze pyszne, amerykańskie puree ze słodkich ziemniaków z cynamonem zaskakująco dobre, konfitura z żurawina z sokiem z pomarańczy domowego wyrobu boska, zielona fasolka normalna, polska mizeria zawsze najlepsza. Muszę przyznać sama przed sobą, że obiad był niesamowity. Na deser zrobiłam sernik polsko włoski z sosem truskawkowym, użyłam ricotty, bo polski biały ser jest w Memphis nie do dostania.

Przy takim jedzeniu możemy dziękczynić.

Zastanawialiśmy jakie wydarzenia z ostatniego roku były dla nas najważniejsze, które pozostaną w naszej pamięci na długo. Dla Arka było to zaćmienie słońca i z tym ja również się zgadzam. Dla mnie dodatkowo wszystkie koncerty. Każdy z nich był niesamowity. Dla Amelki wyjazd do Uniwersal Studio w Orlando i zatopienie się w świecie Harrego Pottera, a dla Tosi jej biegi, to że zakwalifikowała się to szkolnej drużyny i wszystko co dzięki temu z nimi przeżyła.

Halloween

Pierwszy Halloween za nami. Muszę przyznać, że oczekiwałam po nim dość sporo. Szaleństwo w sklepach zaczęło się bardzo dawno, można było kupić miliony ozdób domowych, rzutniki do wyświetlania przerażających rzeczy na domach oraz setki najprzeróżniejszych kostiumów.

Pierwsza rzecz, która dość mocno mnie zdziwiła, to że świętowanie to nie tylko jeden dzień, równie ważne były imprezy organizowane w weekend przed Halloween. Były to albo imprezy przebierane, ale w stylu meksykańskim, czyli ubranie białe, czarne, lub mieszane i ewentualnie dość charakterystyczny makijaż

My nie imprezowaliśmy nie za dużo, w niedzielę spotkaliśmy się z kilkoma znajomymi przed ich domem, dzieciaki trochę poszalały, a my pełen luzik.

Na halloweenowy wieczór umówiliśmy się na chodzenie po zmroku dość dużą grupą znajomych. Przyznaję, że było bardzo fajnie spacerowaliśmy po okolicy, dzieciaki biegały od domu do domu. Ale nie wszystkie domy brały udział w zabawie i to też mnie zdziwiło. Żeby dostać cukierki trzeba było szukać domów, które nosiły oznaki świętowania. Dzieciaki wypatrywały więc dyń, kościotrupów, pająków. Niektóre domy były na prawdę niesamowicie przygotowane, spotkaliśmy wiedźmę siedzącą przed domem w obłokach dymu, przed jednym domem paliły się ogniska, czasami mieliśmy wrażenie, że chodzimy po cmentarzu.

Ogólnie oceniam wieczór na bardzo udany. Miły spacer w miłym towarzystwie. Tosia wróciła z pełnym wiaderkiem słodyczy i teraz będzie problem, żeby ją pilnować, żeby nie zjadła wszystkiego na raz, bo padnie z nadmiaru cukru.

Falcons czyli sokoły

Siedzą we mnie takie emocje, że mam ochotę zacząć od końca, ale spróbuję jednak od początku. Moja młodsza córka dziesięcioletnia Tosia postanowiła wypróbować swoich sił w bieganiu i jeszcze w czasie wakacji chodziła na treningi przygotowawcze, żeby wziąć udział w eliminacjach do drużyny, zwanej Falcons czyli sokoły. Konkurencja była duża i trudna, bo brały w niej udział również dzieci które biegały cały poprzedni sezon. Do przebiegnięcia były 2 mile, do drużyny kwalifikowała się najlepsza piętnastka dziewczyn i chłopców.  Udało się Tosia była 14.

No i zaczęło się. Cztery razy w tygodniu treningi, a po miesiącu w każdy poniedziałek po szkole wyścig. Wyścigi nazywają się Cross Country, dzieciaki biegają 1 milę w terenie, po trawie, często pod górkę, często w temperaturze 30 stopni. Każdy wyścig był punktowany i kwalifikował dzieciaki do następnego etapu, czyli zawodów regionalnych. Każdy wyścig to było duże wydarzenie, były 4 kategorie biegaczy i w każdej ok. 250 osób. Organizacja musiała być naprawdę sprawna, żeby to wszystko ogarnąć.

Wyniki Tosi z wyścigu na wyścig były coraz lepsze. Trener stał się najważniejszym człowiekiem na ziemi. Drużyna radzi sobie super. Mają swoje przywitanie, zawołania, tajne kody, tajne narady. Szał w trampkach.

 Oczywiście wszystkie dzieci mają jednakowe stroje, plecaki, butelki. Rodzice też się załapali na koszulki, żeby lepiej kibicować.

Aby integracja była jeszcze większa i żeby dzieciaki zdobywały jak największe doświadczenie trener z pomocą rodziców zorganizowała bieg na dwie mile na terenie szkoły. Wyścig był dla dzieciaków ze wszystkich podstawówek z naszego miasteczka. Poświęcenie duże, bo bieg kończył się po zmroku, ale radość też duża, bo dziewczyny zajęły pierwsze miejsce, chłopcy drugie. Na zakończenie dzieciaki piły toast z wygranego pucharu.

 

W tak zwanym międzyczasie pomimo braku wiary w siebie Tosia przebiegła pierwszy wyścig, na 5 kilometrów i to chyba dodało jej skrzydeł. W wyścigu tym wzięła udział prawie cała moja rodzina, ja zostałam, żeby robić zdjęcia.

 

Następny wyścig drużynowy był genialny i dał dziewczynom awans do zawodów stanowych z pierwszego miejsca.  Tosia jak zaczęła treningi to charczała po 400 metrach, pierwszy bieg w wyścigu to rezultat 7.47, a jak zaczęła wierzyć w siebie to pobiegła 6.59. To było coś niesamowitego. Ona ryczała na mecie i ja też.

 A teraz zaczyna się ekstraklasa.

Do drużyny podstawowej zwanej Varsity Team na zawody stanowe dostało się 10 najlepszych dziewczyn i 10 najlepszych chłopców, dodatkowo startowała drużyna mieszana zwana Junior Varsity Team. Tosia jest dziesiąta w złotej dziesiątce, to jest niesamowite, biega 3,5 miesiące i będzie reprezentowała szkołę w zawodach tej rangi. Zawody są w Knoxville, 6 godzin od nas. Dzieciaki jada autobusem, na który udało nam się zebrać pieniądze. Organizowaliśmy min. imprezę dla całej szkoły. Trener jest już od kilku lat nadwornym dj, rodzice zorganizowali resztę. Zabawa była przednia. Najbardziej podobała mi się atrakcja polegająca na przyklejaniu nauczycieli do ściany. Niezłe??? W tym roku udało się, po odsunięciu ławki, na której stały nauczycielki, pozostały one niewzruszone na swoich miejscach.

 

 

Wracając do tematu głównego Pogoda w dzień wyścigów stanowych była szalona, rano 12 stopni a w południe 30 i pełne słońce. Ale pomimo tego dzieciaki pokazały co potrafią.

W konkurencji głównej biegły 297 dziewczynki i muszę przyznać, że to co zobaczyłam było oszałamiające. Wszystkie były niesamowite, te zawody zdecydowanie różniły się od poprzednich, bo poziom wszystkich był bardzo wyrównany. Emocje były tak wielkie, że próba nagrania filmu przeze mnie skończyła się fiaskiem, miałam trawę, niebo i czasami nogi. Tosia była 9 w swojej drużynie, udało jej się połknąć jedną dziewczynę. Drużyna dziewczyn skończyła zawody na 2 miejscu, a chłopców na 4, to znaczy, że obie drużyny jadą na Zawody Krajowe i to już jest prawdziwe szaleństwo, nie mogę w to uwierzyć, że za miesiąc moje dziecko zmierzy się z najlepszymi biegaczami szkół podstawowych w całych Stanach. Będę potrzebowała waleriany.

 

 

powrót

Po powrocie do Stanów. Jak to dziwnie brzmi. Zawsze wracałam do Polski. No ale na razie tak będzie. No więc, jak już wróciłyśmy to znów wiele rzeczy zaczęło mnie zaskakiwać. Pierwszą była fauna i flora.

Uderzyła mnie wszechogarniająca zieleń. Jestem w szoku, w lipcu są tutaj temperatury takie jak we Włoszech czy Hiszpanii a tam o tej porze roku trawa jest żółta, większość roślin jest podeschnięta od upałów, a tutaj wcale dużo nie pada, a wszystko zielone. Zagadka do wyjaśnienia. Ktoś? Coś?

 

A drugie to flora. Wszystko tutaj jest duże. Osa jest większa od polskiego szerszenia, lata tutaj strasznie dużo innych osobników, których nie potrafię nazwać, ale są ogromne. Biegające wszędzie jaszczurki już nie robią na nas takiego wrażenia, ale jak odzywają się cykady to dźwięk jest, jak od dużej autostrady. No dobra przyjemniejszy, ale jest naprawdę głośno. Cieszy mnie wielkość motyli, które są olbrzymie i piękne. Motyl wielkości wróbla to normalka, ale w pierwszym tygodniu biegałam za każdym próbując im się przyjrzeć dokładnie.

 

Do stałej temperatury 30 – 35 stopni jak się okazuje można się przyzwyczaić, trzeba tylko w ciągu dnia uratować się dodatkową kawą, bo z ciśnieniem dzieje się coś dziwnego. Znów opustoszały ulice i to jest coś czego naprawdę nie lubię, ale za to w parkach zawsze można liczyć na towarzystwo.

 Niektóre zwyczaje znów wywołują uśmiech, trochę tak jakbym o tym zapomniała. W Stanach, a przynajmniej w naszym stanie większość paczek doręcza się poprzez pozostawienie jej pod drzwiami. Pierwsze takie doświadczenie było dla nas szokiem. Arek prawie wszczął awanturę, bo jak jeszcze nas nie było to będąc w pracy dostaje maila, że przesyłka dostarczona. A zamawiał swój wymarzony ekspres do kawy, który do tanich nie należał. Więc jak to? Jaka dostarczona? Przecież on jest w pracy?

Okazało się, że leżała pod drzwiami kilka godzin i nic się z nią nie stało

Fajny zwyczaj? Chyba nie do powtórzenia w Polsce a szkoda, nie trzeba by było biegać na pocztę, umawiać się z kurierem.

Takie to nasze drugie początki.

 

miasto drzew

Cały czas widzę wasze doniesienia o wycince drzew w Polsce i muszę przyznać, że strasznie to smutne i często o tym myślę. Szczególnie, że mieszkam w mieście z tytułem „Miasto drzew”. Co jakiś czas odbywają się tu akcje dosadzania drzew. Co kawałek można znaleźć jakiś ładny park. Ale największe wrażenie robią drzewa na osiedlach. Teraz jak wszystko jest zielone, mam wrażenie, że mieszkam w parku, czasami ledwo widzę zza drzew nasz budynek.

 

Pamiętam, jak szukaliśmy miejsca do mieszkania i oglądałam wszystko na mapie googlowej. Pierwsze wrażenie przy oglądaniu Germantown było takie, że jest tu tyko kilka budynków i same drzewa. Dopiero przy dużym zbliżeniu okazywało się, że między tymi drzewami są domy i to wcale nie mało. Nie wiem dla czego tutaj nikomu nie przeszkadzają drzewa wzdłuż drogi, ja również uważam, że są piękne.

Małe odejście od tematu, bo musze w końcu napisać o światłach na skrzyżowaniach. Mieli dość niezły pomysł, żeby światła były po drugiej stronie skrzyżowania, więc nawet jak stoję pierwsza, nie muszę się kłaść na kierownicy, żeby zobaczyć czy już mogę ruszyć i wiszą na kablach więc bujają się jak na wszystkich amerykańskich filmach. Trochę luzu, chodź niełatwo było się przyzwyczaić, dość długo szukałam świateł we właściwym miejscu.

 

No dobra wracam do tematu.

Jak na park przystało cały czas mam dookoła dużo zwierząt. Moje ulubione gęsi które są królami podwórka pokazuje co jakiś czas. Jak wykluły się małe gęsiaki, to te starsze zaczęły być bardzo waleczne, więc czasami muszę mocno kluczyć, żeby dojść do domu, bo one przecież nie ustąpią drogi. Mamy też kaczki, czaplę, króliki, wiewiórki i żółwie. Nie uwierzycie, w naszych stawach żyją żółwie. Kilka razy próbowałam zrobić im zdjęcia, ale zazwyczaj uciekają za szybko. No błagam nie śmiejcie się, moje dzieci już mnie wyśmiały jak im to powiedziałam. Zazwyczaj są bardzo blisko wody i dają drapaka do wody.

 

 

Cały czas towarzyszy mi też śpiew ptaków, czasami przelatują dosłownie przed nami i są w niesamowitych kolorach. Żółte, czerwone, niebieskie, prawie jak na Bahamach. 

Lubię to moje prawie zoo w prawie parku. Mam oczywiście świadomość, że nie wszystkie miasta w Stanach tak wyglądają. Moje jest wyjątkiem i to chlubnym, to dobrze, że są takie.

color run

Za nami mega kolorowy dzień. Całe miasto postawiło na zdrowy styl życia. 5K Color Run, więc biegi. Impreza podzielona była na 2 części, najpierw 5 kilometrów standardowego biegu a potem 1 mila kolorowego biegu dla dzieci. Zapisaliśmy Tosię na bieg, ale nie obyło się bez małych problemów, bo była już zapisana, ale przy odbiorze numeru startowego i koszuli okazało się, że jej nie ma, wyszukanie było po nazwisku a nasze nazwisko zawsze jest przekręcane, więc musieliśmy zapłacić dwa razy wpisowe. Poszliśmy całą rodziną kibicować córce, ale przed samym startem zostałam namówiona przez moją znajomą żebym pobiegła z nią na 5 km, bo jest sama i będzie jej głupio. Więc na wariata rejestrowałam się i do startu dotarłyśmy spóźnione, cały peleton znikł nam z oczu. Na szczęście udało nam się dopaść stawkę i na metę dotarłyśmy zdecydowanie zadowolone i nie ostatnie. Dostałam medal, ręczniczek, wodę owoce, lody, pizzę. Bardzo mi się to podoba, zaczynam szukać takich imprez i zaczynam biegać.

 

Po tym jak zostałam już doświadczonym biegaczem, postanowiłam pobiec jeszcze na milę, żeby Tosia nie była sama. Pomimo tego, że to niby już była zabawa każdy dawał z siebie tyle ile mógł. Do mety dotarłyśmy jak tęcze. Ja już trochę ledwo żywa, ale nadal szczęśliwa. Z dumą obnosiłyśmy nasze kolory w drodze do domu.

 

Wielkanoc

Dla nas już tak naprawdę po, a wy jeszcze jeden dzień będziecie się objadać.

Przygotowania do każdych tradycyjnych świąt tutaj, to zawsze będzie wyzwanie, ale bardzo staramy się mu sprostać. Jako że, w USA poniedziałek to już nie święta, żaden Śmigus Dyngus, nie ma lania wody, to nastawiałam się tylko na jeden dzień świętowania, również spożywczo.

Moja rodzina ma kilka ulubionych potraw śniadaniowo – wielkanocnych ale przygotowanie ich tylko po to żeby zjeść raz to za mało, przygotowałam tyle, że mogliśmy jeść cały dzień i na koniec możemy powiedzieć, że jesteśmy usatysfakcjonowani.

A więc były. Jajka faszerowane do których farsz robię z żółtek, wędliny, sera, rzodkiewki i koperku z majonezem i musztardą, więc było prawie łatwo.

Zasmażane pieczarki faszerowane. Tutaj pojawiły się trudności, bo są dwa rodzaje pieczarek białe i ciemne i nie wiedziałam które wybrać, więc spróbowałam obu. Ciemniejsze lepsze, z farszem z tychże grzybów, cebulką, jajkiem i mozzarellą. Udało się, chociaż na koniec panieruję je w bułce tarce i amerykańska okazała się być przyprawiona więc były ciut za słone, ale dziewczyny powiedziały, że ok.

Sałatka z korniszonami zamiast ogórka kiszonego, ale reszta bez zmian. Korniszony też wyszukane, bo standardowe amerykańskie są słodkie, więc mam już znalezione jedne niemieckie i one są jak polskie.

Wędlina, z tą był duży problem, ale udawaliśmy, że smakuje jak nasza.

Biała kiełbasa po upieczeniu i spróbowaniu wylądował w koszu, bo nie udało się oszukać samych siebie, że przypomina naszą, była po prostu paskudna.

 Hitem dla mnie była ćwikłą z chrzanem, bo nie znalazłam ani ćwikły, ani chrzanu luzem. Okazało się, że nie doceniłam mojego męża, który wpadł na pomysł, że wasabi to też chrzan, więc kupił buraczki i wasabi i była ćwikła po japońsku.

 

Babki były ok. i w końcu mogłam piec dwie razem bo w moim przeogromnym piekarniku mieszczą się na jednym poziomie, mazurek zyskał uznanie rodziny, dziewczyny upiekły ciasteczka maślane i teraz chyba bardzo się cieszę, że to tylko jeden dzień, po dwóch miałabym duże problemy, a tak jutro 8.30 siłownia z moją portorykańską koleżanką i mam nadzieję, że wejdę we wszystkie swoje ciuchy.

 

Aaaaa zapomniałabym napisać, że odwiedziliśmy Kościół Polski i mieliśmy święconkę i ulegliśmy tradycji amerykańskiej, że zamiast zająca, który przynosi prezenty, było szukanie jajek. Czy mi się dobrze wydaje, ze w niektórych regionach Polski też jest taka tradycja?

 

parada na zielono

W Nowym Orleanie byliśmy tak naprawdę tydzień przed Świętem Patryka, ale okazało się, że właśnie w ten weekend odbywają się parady z tej okazji, bo w następny weekend już planowane są inne, a w piątki (czyli 17 marca) nie można zamykać ulic. Nas to cieszy. Pierwszy raz zobaczymy takie obchody, a że mój mąż urodził się właśnie 17 marca to możemy rozpocząć świętowanie jego urodzin. Na Paradę wybraliśmy się trochę wcześniej, chcieliśmy poszukać parkingu, znaleźć jakieś zielone rekwizyty i zająć dobre miejsca.

Pierwsze co nas zszokowało to ilość ludzi zgromadzona na ulicach i nastrój zabawy. Co kilka metrów zorganizowane były prawdziwe imprezy. Ludzie przyjechali z generatorami, głośnikami, zdecydowanie nie tylko z cichą muzyką dla siebie. Muza dla wszystkich. Porozbijane były namioty, porozstawiane fotele. Część rodzin miała przegryzki zimne, a część przyjechała z własnymi (nie małymi grillami). Przez chwilę myśleliśmy, że będzie kwitł handel, ale nie, to tylko na własny użytek. Niektórzy mieli przygotowane drabiny dla całej rodziny, łącznie z przygotowanymi specjalnie siedziskami dla dzieci. Z drabinami nie wiedzieliśmy o co chodzi. Rozpoczęcie opóźniało się znacznie, ale nikomu to nie przeszkadzało. Wszyscy bawili się na całego. W miarę wypitych alkoholi jeszcze lepiej. A my nie nauczeni, nie przygotowaliśmy się do zajęć. A w niedzielę w USA nie można kupić alkoholu w sklepach. Więc patrzyliśmy z lekką zazdrością.

 

Przed rozpoczęciem nie wiedzieliśmy również dlaczego wszyscy mają wiadra, torby, ale wkrótce wyjaśniło się wszystko.

Tak naprawdę zabawa na paradzie nie byłaby wcale lepsza niż przed, ale co jakiś czas podchodził miły mężczyzna wręczał kwiatka w zamian za buziaka, mógł być w policzek, ale niektóre dziewczyny nie uznawały takich półśrodków. Oczywiście kwiatki nosiły również dziewczyny i wymieniały się za buziaki z panami. Mąż mój osobisty też się załapał. Przedmioty zrzucane z platform były oszałamiające. Na początku Tosia cieszyła się biegając i wyciągając ręce jak wszyscy dookoła, ale nawet stojąc spokojnie co jakiś czas obrywało się fantem. Trzeba było, być naprawdę uważnym, bo czasami leciały pluszaki, pojedynczy sznur korali, ale czasami cała paczka. Nie mała. Już wiemy po co drabiny, trudniej oberwać w głowę. A w kierunku ludzi leciały też warzywa i owoce. Nie mogę znaleźć skąd ta tradycja. Może ktoś wie?

Ziemniaki i cytryna były jeszcze w miarę bezpieczne, ale główki kapusty były już przerażające. Złapałam chyba trzy lecące na mnie. Naprawdę trzeba było się porządnie koncentrować, każda chwila nieuwagi groziła kontuzją. Cały zapas warzyw lądował w kartonie, który miał przygotowany siedzący koło nas na wózku pan. W miarę upływu czasu jak patrzyliśmy na siebie to wybuchaliśmy coraz głośniejszym śmiechem. Zdecydowanie warto było to zobaczyć.

komu gadżecik

Kontynuacją tematu konsumpcjonizmu są gadżety. To jest niesamowite, ale czasami zaczynam się dziwić jak można robić pewne rzeczy korzystając z niespecjalistycznych narzędzi. Jak można mieszać czekoladę po prostu łyżką lub zgarniać ciasta z blaszki przypadkowym narzędziem, które nawinie się nam pod rękę.

Tutaj możecie kupić przyrząd wyspecjalizowany do wykorzystania go w jednej konkretnej sytuacji. Nie dziwię się już, że Amerykanki mają takie olbrzymie kuchnie. Muszą mieć miejsce na to żeby to wszystko pomieścić.

Za każdym razem jak jestem w sklepie wyskakuje na mnie jakiś fajny gadżet i zazwyczaj łapię się na tym, że zastanawiam się czy aby na pewno go nie potrzebuję. Po czym na szczęście w większości przypadków stwierdzam. Ogarnij się naprawdę dasz rady bez tego.

Kilka gadżetów

Łyżka do nakładania ciasta do mufinkowych foremek. Zawsze starczała mi łyżka. Znaczy byłam nieprofesjonalna.

 

Łyżka do mieszania czekolady z wbudowanym termometrem, żeby nie trzeba było używać dwóch rąk. Sprytne

 

Czy wydaje wam się, że możecie upiec ciastka bez specjalnej szufelki do zdejmowania ich z blaszki. Wstyd.

 

A może próbowaliście jeść awokado bez specjalnego narzędzia. To już całkiem dramat

 

Zdecydowanie wolę kroić warzywa na zupę siedząc, ale jak ktoś woli na stojąco. To proszę bardzo gadżecik.

 

A może zamiast szmatki do umyci kuchenki mikrofalowej ktoś chciałby angry mama. Czemu zaraz wściekła mam, a nie tato albo córka. Muszę ich pozwać. Czuję się obrażona.

 

 

Przepraszam za jakość zdjęć, ale trzęsły mi się ręce, bo zawsze czuję się jak czub, kiedy chodzę po sklepie i co chwilę wyciągam telefon i robię foty. Jak aresztują mnie za szpiegostwo przemysłowe, to będzie wasza wina. Proszę o paczki do aresztu.

kasa

Temat, w którym Europa bije Stany na głowę to banki. System płatniczy tutaj jest opóźniony do naszego o 10 lat. System czeków, który tutaj ma się dobrze, a nawet bardzo dobrze jest dla nas totalnie nie do przyjęcia. Bieganie wszędzie a książeczką, która zastępuje gotówkę? Po co? Dlaczego? Jest to dla mnie niezrozumiałe.

Nie da się tutaj żyć bez karty kredytowej i to jest chyba przyczyna tego, że społeczeństwo jest zadłużone. Cały system gospodarczy oparty jest na punktach kredytowych, który uzyskuje się za płatności. Pisałam już o tym, że punkty są potrzebne cały czas, a nie tylko jak chce się kupić dom czy auto na kredyt. Konieczne są przy zawieraniu wszystkich umów: telewizja, telefon. Bez punktów jest to możliwe, ale płaci się 2 razy tyle. Więc wszyscy chcą mieć punkty. Więc wydają pieniądze.

Płatności kartami są więc oczywiście bardzo popularne, ale nie ma mowy o płatnościach zbliżeniowych. A płacenie telefonem? Chyba nawet nie są w stanie w to uwierzyć, że takie systemy występują. Myślę, że wiele ograniczeń wynika z mentalności amerykanów. Oni oczekują od instytucji, że będą myślały za nich i zabezpieczały wszystko.

Wyobraźcie sobie, że jak wyjedziecie z miasta, nie mówiąc już z kraju, w którym mieszkacie i nie zgłosicie tego w banku to na 99 % wasza karta zostanie zablokowana, bo bank zakłada, że ktoś ją ukradł. Jedziemy na wakacje i zapomnimy o telefonie do banku. Miłych wakacji J. Nie do pomyślenia w Polsce. Jak zgłoszę, że ukradli, to wtedy bank działa. To ja jestem odpowiedzialna za swoją kartę.

Nam bank już chyba 3 razy zablokował karty. Przyczyny są dla nas nie do ogarnięcia.

Mamy konto i na nim nasze pieniądze. Mamy kartę płatniczą, czyli nie można wziąć z niej więcej pieniędzy niż mamy, ale pani w banku stwierdziła, że nie wie czy Arek dalej pracuje i zablokowała nam konto. Niemożliwe? Co ją to obchodzi? To nasze pieniądze. I co z tego? A tutaj nikt się temu nie dziwi.

Trudno się przyzwyczaić do tych zwyczajów i nie denerwować się, ale cóż, praktyka czyni mistrza.

 

A przy okazji myślę, że znalazłam najmniejszy bank na świecie. Ktoś widział mniejszy?