Archiwum: #germantown

znów zabawa

Nie wiem, czy pamiętacie nasze zimowe szaleństwo na pobliskim placu zabaw? Tym razem wybrałyśmy się już wiosennie. Plac oczywiście pełny, ale nadal przyjemny i jest dużo miejsc w cieniu, gdzie rodzice mogą posiedzieć spokojnie, dzieciaki też współpracują ze sobą w miarę bezkonfliktowo. Fajne jest to, że w całym kompleksie można spędzić praktycznie cały dzień nie nudząc się. Więc najpierw szaleństwo na plaży, dzieciaki biegają na bosaka po piachu, chlapią się wodą, oczywiście wszystko wysycha w mgnieniu oka, bo temperatura nas nie oszczędza. A to ponoć dopiero początek. Wszyscy mi opowiadają historie, że w lecie jest tak gorąco, że człowiek czuje się, jakby włożył głowę do piekarnika. Zobaczymy.

Tosia oczywiście musi zwiedzić wszystkie części placu zabaw, my z Amelką włączamy się okazyjnie. Bardzo podoba mi się pajęczyna do wspinania, jest dość trudna, ale fajna, niezłe wyzwanie, a podłoże jest tak miękkie, że nawet jak ktoś spadnie to chyba nie ma ofiar.

 

 

W poszukiwaniu dalszych atrakcji zeszłyśmy z górki nad małe jeziorko, które są tu na każdym kroku i zaliczyłyśmy pierwsze w tym roku rowery wodne. Mam dwa spostrzeżenia. Po pierwsze są wygodniejsze niż te w Polsce i regulowana jest sprytnie odległość oparcia więc mogą pedałować bez problemu i dorośli i dzieci, a po drugie pedałuje się dużo ciężej niż na tych w Polsce i nie mam pojęcia z czego to wynika. Cena wypożyczenia nie powala więc prawie lenistwo na wodzie możemy powtórzyć. Nad wodą rozpięte są liny i Zip Line to będzie nasza następna rozrywka.

 

Oczywiście w parku zadbali również o część edukacyjną i jestem w szoku jaką mają tu różnorodność dębów, wprawdzie moja portorykańska koleżanka pokazywała mi zdjęcie pięknego kwitnącego drzewa upierając się, że to jest dąb, ale zdecydowanie trudno było mi uwierzyć.

 

W porze obiadowej dużo ludzi zaczęło rozkładać jedzenie na stołach, których jest tutaj sporo, a my spadamy jeść tym razem do domu, ale następnym razem pewnie przygotujemy się lepiej ?

ekstremalnie

Pamiętam ja wielokrotnie oglądaliśmy z Arkiem „amerykańskie filmy” i za każdym razem jak zaczynał padać deszcz to stwierdzaliśmy, że mogli zachować chodź odrobinę realizmu. Deszcz tak przecież nie pada. To przesada, że wylewają wiadrami wodę na szybę.

 

No to właśnie dowiedziałam się, że nie przesadzali. Tutaj naprawdę tak pada. Przychodzi nie wiadomo skąd i nagle chmura spada na ziemię. Muszę się przyznać, że jak niebo robi się czarne to nie ryzykuję jazdy w tamtą stronę, jak nie muszę, bo deszcz, błyskawice i grzmoty co chwilę, a do tego mega wiatr, to nie jest coś lubię mieć blisko siebie. Nie przeczę, warto to zobaczyć to chodź raz. To jest coś niesamowitego. Ostatnią burzę przeżyłam w aucie czekając na moje dzieci, lało tak bardzo, że pomimo obaw, nie ruszyłam się z auta, bo byłabym całkiem mokra w sekundę. Często mówimy, że w Stanach wszystko jest duże, ekstremalne. Przestrzenie, auta, drogi, budynki. Ekstremalna jest również pogoda.

Po prawej już burza, a po lewej zaraz będzie.

 

Jak wybieraliśmy miejsce do mieszkania, to oprócz opisu miasteczka, czytałam też o pogodzie. A zwłaszcza o tornadach, bo mieszkam na obszarze, na który czasami docierają. Najbezpieczniejsze było nasze Germantown, ale nawet tutaj zdarzają się alarmy tornadowe.

Muszę przyznać, że za pierwszym razem nie wiedziałam, dlaczego coś buczy na zewnątrz, za drugim ja usłyszałam alarm tornadowy to byłam bardzo zajęta, a za trzecim razem stwierdziłam, że jak przez pierwsze dwa razy tylko wiało i nie zdmuchnęło mi dachu to teraz też się nic nie stanie.

 Jak coś się zdarza pierwszy raz, to niepokoi, czasami nawet przeraża, ale za drugim i trzeci, jak widzę, że ludzie dookoła są spokojni, to ja też jestem. Ostatnio jadąc samochodem, pierwszy raz audycję radiową przerwał wysoki sygnał i pan spokojnym głosem wyliczał miejscowości które są zagrożone tonadem to było przeżycie prawie ekstremalne, ale nie wymienił mojej, więc luz.

 

Nie myślałam, że można się przyzwyczaić do tego, ale można. Wierzę w to, że będzie dobrze, to będzie.

tęsknoty

No dobra. Tęsknię, nie zawsze i nie przez cały czas, ale tęsknię. Za ludźmi, stylem życia, smakami tysiącem rzeczy. To wcale nie znaczy, że to co jest tutaj jest złe. Bo nie jest. Ale prawie wszystko jest inne. Jak uda mi się znaleźć coś co jest takie jak w domu. Czerpię garściami.

 Wiosna to był czas, kiedy mogłam zacząć wychodzić do ogrodu i nie musiałam się już martwić, że zapomnę szczypiorek, koperek czy natkę pietruszki. Zawsze mogłam wyjść za próg i miałam wszystko świeże, moje.

 Nie zgadzam się z tym, żeby nie wykorzystać tak pięknej pogody. No więc rozpoczęłam swoją działalność na balkonie. Polowanie na wszystkie zioła, za którymi tęsknię okazało się nie takie trudne, mam też pomidorki koktajlowe, paprykę habanero i moją ukochaną hortensję. Więc jeszcze tylko doniczki, ziemia, trochę bałaganu i mam. Mam swój mały ogródek na balkonie. Okazało się, że oprócz znajomych smaków znalazłam bardzo ciekawe wynalazki. Mam np. miętę o smaku miętowej czekolady. Niesamowita. Jak znajdę jeszcze jakieś ciekawostki to na pewno powiększę moją kolekcję. No i muszę mieć różę, różę, ale na pewno nie będzie taka piękna jak moje ogrodowe. ?

color run

Za nami mega kolorowy dzień. Całe miasto postawiło na zdrowy styl życia. 5K Color Run, więc biegi. Impreza podzielona była na 2 części, najpierw 5 kilometrów standardowego biegu a potem 1 mila kolorowego biegu dla dzieci. Zapisaliśmy Tosię na bieg, ale nie obyło się bez małych problemów, bo była już zapisana, ale przy odbiorze numeru startowego i koszuli okazało się, że jej nie ma, wyszukanie było po nazwisku a nasze nazwisko zawsze jest przekręcane, więc musieliśmy zapłacić dwa razy wpisowe. Poszliśmy całą rodziną kibicować córce, ale przed samym startem zostałam namówiona przez moją znajomą żebym pobiegła z nią na 5 km, bo jest sama i będzie jej głupio. Więc na wariata rejestrowałam się i do startu dotarłyśmy spóźnione, cały peleton znikł nam z oczu. Na szczęście udało nam się dopaść stawkę i na metę dotarłyśmy zdecydowanie zadowolone i nie ostatnie. Dostałam medal, ręczniczek, wodę owoce, lody, pizzę. Bardzo mi się to podoba, zaczynam szukać takich imprez i zaczynam biegać.

 

Po tym jak zostałam już doświadczonym biegaczem, postanowiłam pobiec jeszcze na milę, żeby Tosia nie była sama. Pomimo tego, że to niby już była zabawa każdy dawał z siebie tyle ile mógł. Do mety dotarłyśmy jak tęcze. Ja już trochę ledwo żywa, ale nadal szczęśliwa. Z dumą obnosiłyśmy nasze kolory w drodze do domu.

 

Wielkanoc

Dla nas już tak naprawdę po, a wy jeszcze jeden dzień będziecie się objadać.

Przygotowania do każdych tradycyjnych świąt tutaj, to zawsze będzie wyzwanie, ale bardzo staramy się mu sprostać. Jako że, w USA poniedziałek to już nie święta, żaden Śmigus Dyngus, nie ma lania wody, to nastawiałam się tylko na jeden dzień świętowania, również spożywczo.

Moja rodzina ma kilka ulubionych potraw śniadaniowo – wielkanocnych ale przygotowanie ich tylko po to żeby zjeść raz to za mało, przygotowałam tyle, że mogliśmy jeść cały dzień i na koniec możemy powiedzieć, że jesteśmy usatysfakcjonowani.

A więc były. Jajka faszerowane do których farsz robię z żółtek, wędliny, sera, rzodkiewki i koperku z majonezem i musztardą, więc było prawie łatwo.

Zasmażane pieczarki faszerowane. Tutaj pojawiły się trudności, bo są dwa rodzaje pieczarek białe i ciemne i nie wiedziałam które wybrać, więc spróbowałam obu. Ciemniejsze lepsze, z farszem z tychże grzybów, cebulką, jajkiem i mozzarellą. Udało się, chociaż na koniec panieruję je w bułce tarce i amerykańska okazała się być przyprawiona więc były ciut za słone, ale dziewczyny powiedziały, że ok.

Sałatka z korniszonami zamiast ogórka kiszonego, ale reszta bez zmian. Korniszony też wyszukane, bo standardowe amerykańskie są słodkie, więc mam już znalezione jedne niemieckie i one są jak polskie.

Wędlina, z tą był duży problem, ale udawaliśmy, że smakuje jak nasza.

Biała kiełbasa po upieczeniu i spróbowaniu wylądował w koszu, bo nie udało się oszukać samych siebie, że przypomina naszą, była po prostu paskudna.

 Hitem dla mnie była ćwikłą z chrzanem, bo nie znalazłam ani ćwikły, ani chrzanu luzem. Okazało się, że nie doceniłam mojego męża, który wpadł na pomysł, że wasabi to też chrzan, więc kupił buraczki i wasabi i była ćwikła po japońsku.

 

Babki były ok. i w końcu mogłam piec dwie razem bo w moim przeogromnym piekarniku mieszczą się na jednym poziomie, mazurek zyskał uznanie rodziny, dziewczyny upiekły ciasteczka maślane i teraz chyba bardzo się cieszę, że to tylko jeden dzień, po dwóch miałabym duże problemy, a tak jutro 8.30 siłownia z moją portorykańską koleżanką i mam nadzieję, że wejdę we wszystkie swoje ciuchy.

 

Aaaaa zapomniałabym napisać, że odwiedziliśmy Kościół Polski i mieliśmy święconkę i ulegliśmy tradycji amerykańskiej, że zamiast zająca, który przynosi prezenty, było szukanie jajek. Czy mi się dobrze wydaje, ze w niektórych regionach Polski też jest taka tradycja?

 

festiwal

W ostatnią w niedzielę w Tosi szkole odbywał się Multikulturalny Festiwal. Nauczyciele poprosili, aby rodziny, które pochodzą z innych stron świata przedstawili swoją kulturę, stroje, lub jedzenie.

Oczywiście uznałyśmy, że może być fajna zabawa więc, zgłosiłyśmy swój udział stawiając oczywiście głównie na jedzenie. To że lubię akcenty ludowe okazało się bardzo przydatne, bo miałyśmy piękny obrus, naczynia to oczywiście mój ukochany Bolesławiec (bardzo się o nie bałam, ale czegóż się nie zrobi, żeby pokazać swój kraj z jak najlepszej strony) wszystkie owinęłyśmy się pięknymi chustami. Posunęłam się nawet do tego, żeby zrobić Tosi wianek. Mam nadzieję, że będziecie z nas trochę dumni.

Jak to amerykańska organizacja wszystko było prawie zorganizowane, ale rodzice zawsze sobie poradzą, więc, odbyło się bez większych problemów. Można było spróbować potraw z całego świata. Naprawdę ciekawe przeżycie. Nasz stół otwierała Serbia, która serwowała między innymi ciastka identyczne jak nasze delicje. Musimy coś z tym zrobić.

Moja koleżanka z Jordanii przygotowała ciastka z mięsem i ziołami. Były naprawdę pyszne. Dużą reprezentację miały Chiny i Japonia. Wyglądało to jak mała rywalizacja. A najbardziej kolorowe były Indie. Nie wszystkie smaki były moje, ale spróbowanie oryginalnych domowych potraw było ciekawe.

 

Ja postawiłam na prostotę, czyli nasze naleśniki z serem na słodko i sałatka warzywna, którą jemy zawsze na Wielkanoc. Bardzo cieszę się, że udało mi się uzyskać smak prawie taki jak w Polsce.

Muszę się pochwalić, że po godzinie nie miałam już nic, a jeden chłopiec wracał po naleśniki chyba 5 razy z cudnie rozbrajającym uśmiechem.

 

Imprezę uważam za bardzo udaną. W maju podobny festiwal w szkole Amelki. Jakie maci pomysły na polskie dania, których nie trzeba podawać na gorąco?

 

A na koniec zdjęcie tablicy o Polsce, którą przygotowałam w szkole Amelki. Czasami wydaje mi się, że mam więcej zajęć dodatkowych związanych ze szkołą niż moje dzieci. Wiecie jak trudno było wybrać informacje, które mogą zainteresować małolatów. Odzew ze szkoły pozytywny.

wyjątkowa dyskoteka

Chyba powili zaczynamy wrastać w to nowe życie. Bo życie to zawsze ludzie. A coraz więcej rzeczy robimy z kimś. To miłe. Tym razem znów urodziny, ale inne, bo nie w polskim gronie, tylko ze znajomi z Tosi klasy. Urodziny odbywają się na lodowisku więc obie z Amelką też jesteśmy podekscytowane, bo może nam się uda skorzystać.

Jak już znajdujemy lodowisko, które znajduje się w jakiejś hali na końcu świata, okazuje się bardzo fajne, rozsądne cenowo i co najważniejsze całoroczne, więc będzie można orzeźwić się jak już przyjdą upały.

Zaczyna się oczywiście od szaleństwa i tortu (oczywiście lodowego) w sali urodzinowej, więc dzieciaki szaleją i wcinają słodkości, a my z Amelią zawieszamy się za szybą i oglądamy amerykański sport narodowy Curling. Cały czas nie możemy się nadziwić, bo oglądamy jakieś zawody, ale gdzie emocje? Nie możemy się połapać kto jest z kim w drużynie, ale czasami szczotkowanie rozśmiesza nas prawie do łez. Oooooo widać zwycięzców. Okazali trochę emocji. Hura. Gratulujemy.

Teraz przygotowanie lodowiska i dzieciaki mogą ruszać na lód. Okazuje się, że to jazda nocna i oświetlenie iście dyskotekowe, muzyka również. Wszystkie trzy uzbrojone wychodzimy na lód. Łyżwy to zabawa mojego dzieciństwa wiec staram się nie dać plamy. Udaje się. Ani razu nie miałam bliższego kontaktu z lodem. Dziewczyny trochę bardziej poobijane, ale szczęśliwe. Nogi bolą nas, już nie na żarty więc uciekamy do domu, ale zabawa była przednia. Musimy tu wrócić.

komu gadżecik

Kontynuacją tematu konsumpcjonizmu są gadżety. To jest niesamowite, ale czasami zaczynam się dziwić jak można robić pewne rzeczy korzystając z niespecjalistycznych narzędzi. Jak można mieszać czekoladę po prostu łyżką lub zgarniać ciasta z blaszki przypadkowym narzędziem, które nawinie się nam pod rękę.

Tutaj możecie kupić przyrząd wyspecjalizowany do wykorzystania go w jednej konkretnej sytuacji. Nie dziwię się już, że Amerykanki mają takie olbrzymie kuchnie. Muszą mieć miejsce na to żeby to wszystko pomieścić.

Za każdym razem jak jestem w sklepie wyskakuje na mnie jakiś fajny gadżet i zazwyczaj łapię się na tym, że zastanawiam się czy aby na pewno go nie potrzebuję. Po czym na szczęście w większości przypadków stwierdzam. Ogarnij się naprawdę dasz rady bez tego.

Kilka gadżetów

Łyżka do nakładania ciasta do mufinkowych foremek. Zawsze starczała mi łyżka. Znaczy byłam nieprofesjonalna.

 

Łyżka do mieszania czekolady z wbudowanym termometrem, żeby nie trzeba było używać dwóch rąk. Sprytne

 

Czy wydaje wam się, że możecie upiec ciastka bez specjalnej szufelki do zdejmowania ich z blaszki. Wstyd.

 

A może próbowaliście jeść awokado bez specjalnego narzędzia. To już całkiem dramat

 

Zdecydowanie wolę kroić warzywa na zupę siedząc, ale jak ktoś woli na stojąco. To proszę bardzo gadżecik.

 

A może zamiast szmatki do umyci kuchenki mikrofalowej ktoś chciałby angry mama. Czemu zaraz wściekła mam, a nie tato albo córka. Muszę ich pozwać. Czuję się obrażona.

 

 

Przepraszam za jakość zdjęć, ale trzęsły mi się ręce, bo zawsze czuję się jak czub, kiedy chodzę po sklepie i co chwilę wyciągam telefon i robię foty. Jak aresztują mnie za szpiegostwo przemysłowe, to będzie wasza wina. Proszę o paczki do aresztu.

wydajemy czy nie?

Jedna z rzeczy, której nie lubię w Ameryce i której nie chcę polubić to konsumpcjonizm. Jest zjawiskiem wszechogarniającym i widocznym we wszystkich przejawach życia. W Polsce obnoszenie się z pieniędzmi nie jest dobrze widziane. Oczywiście też chcielibyśmy mieć nieograniczone finansowanie, ale jak ktoś ma to pojawia się zazdrość. Jak przesadnie szasta pieniędzmi, to jednak budzi uczucia nie do końca pozytywne. Tutaj posiadanie pieniędzy jest niemalże religią i obnoszenie się z tym jest zupełnie normalne, a do tego powoduje szacunek, a nie wprost przeciwnie.

W Zielonej Górze i jej najbliższych okolicach znajduje się 30- 40 wielkich domów, które można nazwać rezydencjami. W Germantown (przypominam 40 tys. ludności) takich domów są setki i to zdecydowanie nie jedna setka. Kilka razy przejeżdżaliśmy przez osiedla pałaców, zamków, świątyń greckich, bo tylko tak to można nazwać. Po co? Dlaczego? Nie rozumiem.

Ale jest też drugi biegun. Biedne domki, prawie baraki, czasami przyczepy kampingowe i przed każdym stoi piękny lśniący samochód. Nie mogę uwierzyć w to, za każdym razem jak to widzę. Wynika to oczywiście z tego, że dużo osób żyje ponad stan. Jak już ktoś wpadł w karuzelę kredytową i ma credit score to o kredyt jest bardzo łatwo i wtedy bardzo proszę, do dzieła, można się zadłużać.

 

Oczywiście żeby było jasne nie robiłam tych zdjęć sama, bo jednak bałam się, że ktoś mnie zastrzeli zza płota.

Umieszczam je dzięki dobrodziejstwu internetu.

Polacy nie gęsi

Muszę przyznać, że cały czas myślałam, że Polska to dla Amerykanów nieodgadnione miejsce na mapie gdzieś daleko. Tak się pokazuje ich we wszystkich programach, że na proste pytanie dotyczące Europy odpowiadają niestworzone historie. A tutaj spotkało mnie zaskoczenie. Na pytanie skąd jesteś? Odpowiadamy z Polski. I bardzo często jest to wstęp do rozmowy, bo wiele osób coś tam wie o Polsce. Odpowiedzi które usłyszałam, to np. Mam sąsiadów Polaków mają na nazwisko Czajkowscy. Moja córka pół roku studiowała w Wiedniu i dzięki temu udało jej się zwiedzić Polskę. Wy tam macie bardzo dobre jedzenie, pyszne pierogi. Moja babcia była Polką. Zwiedzałam kilka razy Europę i byłam w Berlinie to niedaleko.

Naprawdę nie spodziewałam się tego. A jest to przyznaję bardzo miłe. Jesteśmy postrzegani bardzo pozytywnie. Oczywiście pewnie zmienia się to w zależności od miejsca w Stanach i zupełnie inaczej jest w Chicago, ale tutaj na naszym południu nie spotkałam się z jakimś negatywnym skojarzeniem.

Niesamowite było to jak Polska pierwszy raz objawiła mi się podczas zakupów. Był to mój kochany półmisek bolesławiecki, który znalazłam w TJ Maxxie, ale na tym nie koniec.

Kupiłam sobie książkę kucharską z daniami light a tam przepis na pierogi z kapustą. Wprawdzie punkt pierwszy brzmiał, kupić mrożone pierogi z ziemniakami i cebulą, czyli tak naprawdę przepisu na pierogi nie było, ale pierogi były.

Zwieńczeniem była kiełbasa, którą znalazłam ostatnio. Kielbasa!!! Pisana prawie po polsku. I nie jest to produkt skierowany do Polaków, bo jest ich w tej okolicy niewielu.

Tak więc, Polacy nie gęsi i swój język mają. A okazuje się również że mamy tradycję i produkty znane na całym świecie. Ta dam.